کُنام شیرانگفتمان سازی دفاع مقدس

بسم تعالی

گفتمان سازی فرهنگ دفاع مقدس _معرفی موضوعات مهم_قسمت اول

در موضوع گفتمان سازی فرهنگ دفاع مقدس اولین شاخه ای که باید برای آشنایی با این موضوع به آن بپردازیم ،اهمیت گفتمان سازی فرهنگ دفاع مقدس بوده از جمله مواردی که در این راستا و با شناخت این موضوع به آن دست میبایم می توان به موارد زیر اشاره کرد :

1-ارتباط بین آشنایی با تاریخ دفاعی ایران و شناخت حادثه ی مهم دفاع مقدس را بهتر درک کنیم.

2-مقدمات لازم برای تهیه ی یک گفتمان در جامعه را بشناسیم.

3-تاریخ دفاعی ایران را بشناسیم.

4-مهمترین نظرات و خظ مشی های بزرگان را درباره ی دفاع مقدس را متوجه بشویم.

در طول تاریخ جنگ های بی شماری به وقوع پیوسته است ، و سرنوشت ملت ها و مردم های درگیر جنگ با عمل و درایت آنها زندگی آنها و نسل های بعد از آنها را رقم زده است.

اینکه ما امروز چه هستیم ؟ و چرا اینگونه ایم ارتباط تنگاتنگ و مستقیمی با تاریخ ما دارد .

آنتونی گیدنز می نویسد :

"جامعه شناسی بیانگر نیاز به داشتن دیدگاه بسیار وسیع تری به این پرسش است که چرا ما این گونه ایم که اکنون هستیم و چرا بدین گونه عمل می کنیم . جامعه شناسی به ما آموزد که آن چه طبیعی ، اجتناب ناپذیر ،خوب یا حقیقی می شماریم شاید چنین نباشد ، و اوضاع کنونی زندگی ما به شدت تحت تاثیر نیروهای تاریخی و اجتماعی قرار دارد . فهم شیوه های ظریف اما پیچیده و ژرف نحوه ی انعکاس زمینه های وسیع تر اجتماعی و تجربی در زندگی های فردی ما ، سنگ بنای نگرش جامعه شناختی است."

پس زندگی و اوضاع کنونی ما و جامعه ی ما عصاره ی تاریخ و اجتماع قبل از ما بوده است ، هشت سال جنگ تحمیلی حادثه ای بسیار مهم در تاریخ معاصر ما به شمار می رود ونتیجه ی آن بوده است که تایین کننده ی زندگی امروز را مشخص کرده است .

اما ما برای شناخت این حادثه چه کرده ایم؟ چقدر در پی شناخت آن قدم برداشته ایم؟

برای درک عظمت این پیروزی باید کمی به عقب نگاه کنیم .

نام هولوکاست ایرانی به گوشتان خورده ؟ می دانید چیست ؟

برای اینکه تصویری از این فاجعه در ذهنتان مجسم شود بدانید که جمعیت ایران در سال 1917 چیزی نزدیک به 20 میلیون نفر بود است ، در سال 1919 جمعیت ایران نصف و چیزی کمتر می شود جوری که 50 سال بعد از سال 1919 دوباره جمعیت ایران به 20 میلیون نفر می رسد.

در اینجا به تشریح این واقعه می پردازیم .

هولوکاست ایرانی _ فاجعه ای دردناک برای مردم ایران

در جنگ جهانی اول طی سال های 1917 تا 1919 ایران با وجود اعلام بی طرفی در جنگ جهانی اول، بیشترین آسیب را از این جنگ ویرانگر دید و در حدود نیمی از جمعیت کشور قربانی مطامع کشورهای بزرگ و استعمارگر آن دوران شدند. طبق اسناد درز کرده از آرشیوهای کشورهای انگلستان و آمریکا 8 میلیون نفر تا 10 میلیون نفر از مردم ایران بر اثر گرسنگی جان باختند .

واقعیتی بسیار دردناک که بیش از 90 درصد مردم مملکت ما یا اطلاعی در مورد آن ندارند یا اینکه آنقدر اطلاعات آنها در این زمینه کم است که عمق این فاجعه را درک نکرده اند و نشناخته اند.

با کشته شدن ولیعهد اتریش در سال 1914 جرقه جنگ جهانی اول زده شد. کشورهای روسیه، فرانسه و بریتانیا تحت عنوان "دول متفق" و کشورهای اتریش و آلمان به عنوان "دول محور" آغاز شد و سپس عثمانی، ایتالیا و ژاپن نیز با پیوستن به این گروه، میدان جنگ را به آسیا و خاورمیانه نیز گسترش دادند.

در زمان آغاز جنگ جهانی اول، وضعیت داخلی ایران بسیار متزلزل بود. اوضاع آشفته و نابسامان اقتصادی و سیاسی و مداخله بدون حد و مرز قدرتهای خارجی، ایران را تا آستانه یک دولت ورشکسته پیش برد. هشت روز پس از تاجگذاری احمدشاه قاجار، جنگ جهانی اول آغاز شد و مستوفی الممالک نخست وزیر ایران رسما موضع بی طرفانه ایران را به دول متخاصم اعلام نمود.

برای مطالعه به ادامه مطلب بروید ...

استاد مطهری در کتاب حکمتها و اندرزها جلد دوم اینگونه به فداکاری امام حسین علیه السلام پرداخته اند:

 شهادت و قربانی دادن امام حسین (ع) آن هم با آن وضع فجیع و جانگداز، به منزله تکان سختی بود که به پیکره خواب آلود آن روز جامعه اسلامی داده شد و به منزله بانگ بیدار باشی بود که گوشها و هوشها را متوجه خطر بزرگی که به مسلمین رو آورده بود نمود و حقا کار خود را کرد.

📚 حکمتها و اندرزها ،ج ۲/ ص ۸۵

دانلود مطالب پست بررسی و واکاوی حافظ از دیدگاه دکتر علی شریعتی نسخه ی کاملتر به صورت فایل PDF .

لینک دانلود مقاله ( برای دانلود بر روی لینک زیر کلیک کنید )

http://s8.picofile.com/file/8365746618/HAFEZ_SHARIATI.pdf.html

مطالعه ی حافظ از دیدگاه شریعتی درون وبلاگ :
بررسی و واکاوی حافظ از دیدگاه دکتر علی شریعتی

بررسی و واکاوی حافظ از دیدگاه دکتر علی شریعتی

شریعتی یک دوره مجموعة آثار در 38 مجلد دارد که در همة آنها ـ به استثنای یکی دو مورد ـ چند بار نام حافظ آمده است. این بسامد فراوان حاکی از آشنایی شریعتی با اندیشه این بزرگ ترین شاعر زبان فارسی است. توجه به این نکته که شریعتی در شرایط اجتماعی ـ سیاسی خاصی به سر می‌برد که غالباً تلألؤ اندیشه‌های فلسفی، سیاسی، و ایدئولوژیک نوپدید، هرگونه اندیشة بومی را در سایه برده بود، اهمیت این آشنایی را دوچندان می‌سازد. هم چنین تعیین جایگاه شاعری و نیز اندیشه ی حافظ از زبان مردی که هر اندیشه و آیینی را به دقت نقادی می‌کرد و به دشواری می‌پذیرفت و با همة عناصر فرهنگی بومی یا بیگانه نقادانه روبه‌رو می‌شد، ارزش و اعتباری بلند دارد. شریعتی در رشته ی ادبیات فارسی تحصیل کرده بود، مطالعه ی ممتدی روی آثار شاعران و نویسندگان سرزمین خود داشت و یکی از نخستین ترجمه‌های نقد ادبی را پدید آورده بود. او هم شعر می‌سرود، هم داستان برای کودکان و نوجوانان می‌نوشت، و در کنار این همه، خالق یکی از شاهکارهای نثر معاصر فارسی، یعنی «کویر» بود. به علاوه تفسیرها و تحلیل‌های نو و دقیقی درباره ی ادبیات داشت و صاحب نوعی نظریة ادبی و نقد ادبیات بود. از این رو توجه او به حافظ اهمیت بسیار دارد، بویژه این که او به پرداخت و ترویج نوعی ایدئولوژی متهم است و اتهام خود ایدئولوژی‌ها نیز این است که ادبیات را ابزار قدرت‌جویی و وسیلة تبلیغ سیاسی می‌کنند؛ و بدین گونه آن را تحریف یا تباه می‌سازند! پس، امعان نظر در تفسیر و تحلیل‌های شریعتی از حافظ و شیوه نگاه او به شعر و اندیشه وی می‌تواند نوع ایدئولوژی شریعتی و تفاوت آن را با ایدئولوژی‌های معاصر او نیز روشن سازد.

آثار شریعتی در کنار اندیشه‌های تازه و بدیعی که در خود جای داده، تنیده با این گونه روی‌آوری‌ها به ادبیات و فرهنگ سنتی و بومی ایران است و چنین کاری در روزهایی که توجه به سرمایه‌های فرهنگی بومی نوعی ارتجاع و عقب ماندگی شمرده می‌شد و در برابر، آشنایی با فرهنگ بیگانه نشانه ی ترقی و تجدد بود، بسیار شایسته ی درنگ و تأمل است. یک مرور کلی در فهرست اعلام آثار شریعتی نشان می‌دهد که اندیشه او تا چه حد با فرهنگ و ادبیات بومی سرزمین خود گره خورده است. از این میان اشاره به آثار و اندیشه‌های فردوسی ، سعدی ، مولوی و حافظ بیش از دیگران است. شریعتی هر یک از این شاعران را از بعد ویژه‌ای مورد بررسی قرار می‌دهد. عظمت اندیشه مولوی را در تاریخ تفکر انسانی، یگانه و بی‌همانند می‌شناسد؛ دلبستگی‌های ملی و میهنی فردوسی را می‌ستاید. بر سعدی نکته‌های سخت می‌گیرد. اما در این میان حافظ را شاعری متفاوت می‌شمارد. شاعری که ـ به تعبیر او ـ هم در بند دلبستگی‌های زمینی است و هم در جست و جوی ماوراء: «حافظ چیز دیگری است، نه منوچهری زمینی است و نه مولوی آسمانی، روحش فاصله ی زمین و آسمان را پر کرده است».

سومین همایش علمی بین‌‌المللی اربعین با اهداف گسترش نگاه علمی به پدیده اربعین، بسط فرهنگ دینی به ویژه فرهنگ حسینی با تأکید بر اربعین و همگرایی جهانی و راهکارهای وصول به آن از طریق گسترش فرهنگ اربعین با همکاری ستاد مرکزی اربعین و محوریت اجرایی دانشگاه علامه طباطبایی برگزار می‌شود.

محورهای اصلی و تخصصی همایش شامل؛ «اربعین و چالش‌های فرهنگی اسلامی در جهان معاصر»، «شیوه مواجهه رسانه‌ها با پدیده اربعین»، «شعایر حسین، ابعاد فقهی و اقتصادی»،‌ «بازتاب اربعین در ادب عربی و فارسی»،‌ «حوادث تاریخی در آیین اربعین»،‌«جامعه‌شناسی پدیده اربعین»،‌ «دیپلماسی عمومی در اربعین»،‌ «اربعین و مقاومت اسلامی»،‌ «ابعاد راهبردی اربعین»، «آینده پژوهی اربعین» و «جهانی‌سازی اربعین» است.

علاقه‌مندان جهت ارسال آثار در بُعد «کلامی و فقهی اربعین» می‌توانند مقالات خود را با موضوعات: «اربعین، امامت و ولایت»، «آداب و سنن اربعین از منظر فقه»، «اربعین و امر به معروف و نهی از منکر» و «مبانی کلامی نهضت عاشورا از منظر مذاهب اسلامی» به دبیرخانه همایش ارسال کنند.

پژوهشگران علاقه‌مند با ارسال مقاله در بعد «فرهنگی، تربیتی و رسانه‌ای اربعین» نیز می‌توانند در موضوعات: «اربعین، رسانه، ارتباطات و فضای مجازی»، «میراث معنوی اربعین»، «مردم‌شناسی فرهنگی»، «آثار تربیتی در فرهنگ اربعین»، «اربعین و فرهنگ ایثار و از خود گذشتگی»، «زیارت، فرهنگ زیست جمعی و تکریم زائر»، «زیارت و تکریم و محافظت از محیط زیست»، «چالش‌های فرهنگی اربعین»، «اربعین و عملکرد رسانه‌های جهانی»، «اربعین و گردشگری مذهبی» و «اربعین و مبجث اقتصادی» مقاله تهیه و ارسال کنند.

در بُعد «جامعه‌شناختی و روانشناختی اربعین» نیز موضوعات: «اربعین و مشارکت‌ مردمی»، «اربعین و تولید و ارتقای سرمایه اجتماعی»، «حضور و نقش اجتماعی خانواده، زنان، کودکان و نوجوانان در اربعین»، «اربعین و پیوند‌های فرهنگی و عاطفی اقوام و ملت‌ها»، «چالش‌های اجتماعی اربعین»، «اربعین و اقلیت‌ها و مباحث حقوق بشری»، «اربعین، آینده پژوهشی و مطالعات آرمان شهری» و «اربعین از منظر فلسفه علوم اجتماعی» اعلام فراخوان شده است. از بُعد زائران و میزبانان اربعین نیز موضوعات: «آداب و رفتار زائر»، «سفر اربعین و الزامات آن»، «تعامل زائر و میزبان اربعین» و «میزبانی زائران اربعین» برای دریافت مقاله اعلام شده است.

این همایش هشتم مهر در تهران برگزار می‌شود و پژوهشگران تا ۳۱ تیر فرصت دارند چکیده مقاله‌های خود را در ۳۰۰ تا ۵۰۰ کلمه و مقاله کامل خود را تا ۳۱ مرداد به نشانی http://arbaeen.atu.ac.ir ارسال کنند. برای کسب اطلاعات بیشتر می‌توانید به سایت دبیرخانه همایش به نشانی http://arbaeen.atu.ac.ir یا دبیرخانه همایش به نشانی؛ تهران، دانشگاه علامه‌طباطبایی، معاونت فرهنگی اجتماعی مراجعه و یا با شماره ۴۸۳۹۳۵۰۵ – ۰۲۱ تماس بگیرید.

کتاب دشمن شناسی در 14 فصل با عناوین؛ تعاریف(مفهوم دشمن، جنگ نرم و...)، ضرورت شناخت دشمن، علل دشمنی، ماهیت و ویژگی‌‌های دشمن، اهداف دشمن، شیوه‌‌ها و ابزارهای دشمن، برنامه‌‌ریزی‌‌های دشمن، شیوه‌‌ها و ابزار مقابله با دشمن، اقشار مورد هدف دشمن (خواص، روحانیت، نماز جمعه و ائمه‌‌ی جمعه، دانشگاه و مدارس، مسئولین، نیروهای مسلّح، جوانان، جناح‌‌های سیاسی، نخبگان و مطبوعات) نقش امام راحل در مقابله با دشمن، ایستادگی مردم در برابر دشمن، رسانه و دشمن و استعمار فرانو و صهیونیسم، صورت بندی شده است .
 
در این نوشتار تلاش شده تا مروری گذرا بر اهمّ مباحث مطرح‌‌شده در این کتاب داشته باشیم :
 
تبیین مفهوم دشمن 
 
نخستین بخش این اثر بطور خاص بر تبیین مفهوم دشمن تمرکز یافته است. رهبر معظّم انقلاب با تأکید بر مبانی قرآنی به تعریف و تعیین مصادیق دشمن پرداخته‌‌اند: «دشمن کیست؟ همان است که قرآن فرمود: «و یرید الّذین یتّبعون الشّهوات ان تمیلوا میلاً عظیماً»]نساء،27[ کسانی که مست شهوت و قدرت و پولند، آنها هستند که میخواهند همه­ی مردم در حال غفلت باشند. همه مست باشند؛ چون آنها مستند! مسأله این است»(1/فروردین/73). ایشان همچنین در جای دیگر در توضیح بیشتر تعریف «دشمن» می‌‌فرمایند:«دشمن کیست؟ هرکس که با حاکمیّت نظام مستقل مردمی دینی مخالف است، دشمن است .
 
طمع­ورزان، غارتگران، سودجویان، زراندوزان، زورگویان، وابستگان، مایلین به فساد و کسانی که از حاکمیّت فرهنگ دینی زیان شخصی می‌بینند، دشمنند. البتّه در رأس اینها دشمنان خارجی هستند که بیش از همه ضرر دیده‌‌اند.
 
آمریکا بیش از همه از تشکیل حکومت اسلامی خسارت دید و هنوز هم میبیند- آنها جلوتر از همه­اند- صهیونیست‌‌ها همینطور، کمپانی‌‌های بزرگ جهانی همینطور، بی‌بندوبارهای گوناگون در بخش‌‌های مختلف همین‌‌طور، کیسه دوخته‌‌های برای ثروت ملّی همین‌‌طور. همه اینها دشمن‌‌اند.»(19/دی/79). 

برای مطالعه ی کامل به ادامه ی مطلب بروید

شناخت دشمن و روش‌های مقابله با آن از منظر حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی)

درباره کتاب

دشمن‌شناسی از مفاهیمی است که در آیات و روایات اسلامی مورد توجه قرار گرفته است و بر هوشیاری همیشگی مؤمن و دشمن‌شناسی او تأکید شده و تبرّی از دشمن که لازمه‌ی آن دشمن‌شناسی است در زمره‌ی فروع دین قرار دارد. علمای شیعه نیز به پیروی از معارف و احکام دینی توجه و اهتمام زیادی را صرف معرفی دشمن و موضعگیری در قبال آن در طول تاریخ داشته‌اند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی بخش معتنابهی از بیانات حضرت امام خمینی(ره) و مقام معظّم رهبری به این موضوع اختصاص داشته است.
رهبر انقلاب بارها بر کسب بصیرت، بصیرت‌زایی و بصیرت‌افزایی که از ضروریات دشمن‌شناسی به خصوص در طوفان حوادث‌اند تأکید کرده‌اند. ایشان شناخت انواع و اقسام حیله‌های دشمن و معرفی آنها و آگاه کردن ملت را بارها و بارها به مسئولان و مردم گوشزد کرده‌اند.
کتاب پیش رو به منظور شناخت و روشهای دشمن و راههای مقابله با آن در چهارده فصل تعاریف، ضرورت شناخت دشمن، علل و دلایل دشمنی، ماهیّت و ویژگیهای دشمن، اهداف دشمن، شیوه‌ها، ابزارها و زمینه‌های دشمن، برنامه‌ریزیهای دشمن، شیوه‌ها و ابزار مقابله با دشمن، اقشار مورد هدف دشمن، عوامل کمک به دشمن، نقش امام راحل در مقابله با دشمن، ایستادگی در برابردشمن، رسانه‌ها و دشمن، استعمار فرانو و صهیونیسم، بزرگترین دشمن ملّت ایران و کلام آخر تحت عنوان پایان رویارویی ما با دشمنان چه وقت خواهد بود؟ تنظیم شده است.

شهرستان ادب: آخرین کلاس دوره‌ی سوم آفتابگردان‌ها، توسط زهیر توکلی شاعر و پژوهشگر ادبیات معاصر برگزار شد. در این کلاس، که نود دقیقه به طول انجامید، زهیر توکلی در مورد «جریان‌شناسی شعر انقلاب» صحبت‌های خود را آغاز نمود:

زمینه‌های تحول در شعر فارسی، پیش از انقلاب فراهم شده‌بود

شعر انقلاب به معنای مضامین سیاسی که حاوی اعتراض به حکومت سابق بود، سابقه‌ی بسیار زیادی دارد و گروه‌های مختلفی این نوع از شعر را می‌گفتند؛ این نوع از شعر، شعر انقلاب است. قبل از انقلاب، دو سه چهره‌ی شاخص بودند که شعر با رویکرد اصلاحی- انقلابی می‌گفتند که آقای موسوی گرمارودی و آقای نعمت میرزازاده، طاهره صفارزاده، جواد محدثی، مرحوم محمدجواد بهجتی و حسن حاج علی‌محمدی از آن دسته هستند؛ این گروه شعرهای مذهبی با رنگ و بوی سیاسی- اجتماعی می‌گفتند. شاخص‌ترین چهره‌ها در این میان، علی موسوی گرمارودی و طاهره صفارزاده بودند. بعد از انقلاب، چند اتفاق خیلی مهم در حوزه‌ی ادبیات انقلاب رخ داد. یکی از این اتفاقات این بود که بازگشتی به شعر کلاسیک صورت گرفت. البته زمینه‌های این بازگشت قبل از انقلاب شروع شده‌بود. مثلا غزل نو قبل از انقلاب توسط منوچهر نیستانی، محمدعلی بهمنی، حسین منزوی و دیگران آغاز شده‌بود. در حوزه‌ی رباعی هم، حرکت سرودن رباعی با زبان معاصر،  پیش از انقلاب آغاز شده‌بود. شاعرانی مثل منصور اوجی، دکتر اسماعیل خویی و سیاوش کسرایی کسانی بودند که در این حوزه گام برداشتند. این جریانات محدود به این دو قالب نبود، بلکه در سایر قالب‌ها مانند قصیده نیز دیده می‌شود. همین نهضت‌ها، در کار شاعران بعد از انقلاب تاثیر بسیاری داشتند. وقتی نیما کار خود را شروع کرد، چون جریان رسانه‌ها و مطبوعات بیشتر در دست چپ‌ها بود، این‌ها خیلی طرفدار نیما بودند و این‌ها خیلی شعر نو را تبلیغ می‌کردند. به موازات این‌ها کسانی بودند که هم‌چنان شعر کلاسیک می‌گفتند. جریان حد وسطی هم بود، مثل نادر نادرپور، فریدون توللی و پرویز ناتل خانلری، که می‌گفتند به نوگرایی ادبی نیاز داریم ولی با شعر نو هم موافقت چندانی نداشتند. شعر نو از وقتی نیما شروع کرد، در دو دهه‌ی بعد از آن، نمونه‌های خوب آن خلق شد. در نتیجه جریان میانه، در کنار جریان نیمایی حرکت کرد و از دهه‌ی چهل به بعد شاعرانی وارد فضای شعر شدند که شعر کلاسیک می‌گفتند ولی از دستاوردها و امکانات شعر نیمایی استفاده می‌کنند. تمام کسانی که در این دوره چهره‌های این نسل را تشکیل می‌دهند، هم شعر نیمایی می‌گویند و هم غزل. نوآوری در قالب کلاسیک در حدود قراردادهای همان قالب است، اما در شعر آزاد، شاعر باید تصویر خیلی نویی بیافریند و یا در زبان شعر خیلی باید تصرف کند.